Herbestemd patrimonium

Na de tweede wereldoorlog was er een sterke bevolkingstoename op de wijk “Vossensteert” die zich uitstrekt over het grondgebied van Sint-Kruis en van Assebroek. Er kwam een sterke behoefte aan een “noodkerk” en tussen de als paddestoelen uit de grond rijzende huizen bouwden pastoor Vercruysse en edelmoedige  parochianen, naar een ontwerp van Arno Brys, hun Sint-Lutgardiskerkje. Het werd een merkwaardige creatie die op 22 december 1964 werd ingewijd. De donkerbruine houten constructie, steunend op forse gebinten, leek met het overkoepelende strooien dak op een soort missiekerkje dat in de volksmond algauw “het Schuurke” werd genoemd. Vooraan in het halfronde koor stond het altaar: een zware ruwe plank, ondersteund door met schors bedekte stronken. Links daarboven hing de in stro-gevlochten gekruisigde Christus en rechts ervan prijkte, op een stenen sokkel, een expressief gebeeldhouwd kersttafereel, bekroond met het tabernakelhuisje. De kerk was bestemd voor ongeveer 250 personen die plaats moesten nemen op houten zitplanken- zonder leuning- die rustten op betonnen blokken die in de bakstenen vloer waren ingemetseld. Vele bezoekers werden getroffen door de  mooie schamelheid van dit kerkje. Vanaf 1978 was Jozef Vancoppenolle er pastoor en hij werd in 1987 opgevolgd door E.H. Reynaert. De voormalige medepastoor van de H. Kruisverheffing, Antoon Scheire, was er vaak de behulpzame en graaggeziene priester, die met zijn gevatte en progressieve preken veel volk lokte naar het algauw te kleine “schuurke” op de Vossensteert. Het stemmige noodkerkje, waarbinnen ook levende planten en bloemen groeiden, voldeed in het begin van deze eeuw echter niet meer aan de eisen van de strenger wordende brandveiligheid en moest noodgedwongen de deuren sluiten.